Forever young

 

Een meisje van vijfenzestigplus fietst door de straten van haar jeugd.

De vrouw van de melkboer zwaait haar welkom.                                                         Daarna kruist ze de struise armen over de weelderige boezem om verder te kletsen met de dochter van de buren aan de overkant. Die weet altijd wel pikante verhalen waarin ze vaak zelf de hoofdrol speelt……. getuige hiervan haar onbedoeld bollende buikje.

Het meisje belt aan bij oma in nummer 67.

“Kom binnen kind, dat is lang geleden!”, maar het meisje herkent haar stem niet.                                                                                         Ze vraagt naar bompa.                                                                                                                    Als naar gewoonte knutselt hij in zijn ateliertje in de kelder, stofjas aan, sigarettenpeuk losjes tussen de lippen.                                                                                                “Hier, tien frank. Ga maar een snoepje kopen op de hoek en breng een pakje tabak mee!”                                                                                                                                                    Ook hij klinkt onbekend.

Het meisje besluit om bij haar vriendinnen aan te bellen. Misschien kunnen ze gaan rolschaatsen? Of eens kijken of de jongens op het pleintje voetballen?                                             Maar ze geven niet thuis……

Teleurgesteld stapt ze op haar fiets en rijdt de straat uit, de mistige toekomst tegemoet……

 

Troebel

 

Bloedheet

verkoeling op een terras

alleen aan een tafel

sigaret en cocktail in één hand

de blik glazig

gedachten wazig

verdriet gegrift

in desolaat gelaat….

 

Een drinkebroer gaat

was geen echte maat

eenzaamheid blijft, beklijft

zit dicht op de huid

maar zwijgt…..

 

Straks naar huis

geen thuis

het bed wacht

op de nacht

die geen rust

alleen donker biedt…..

 

Wordt het morgen nog dag?

 

Glimlach voor Oekraïne

 

Het masker valt,

Lippen wijken,

tanden ontbloten zich

blijgezind;

het virus ging over lijken

maar de aanhouder wint!

 

De lente wordt voorbereid.

De zon steekt een tandje bij,

maakt ons blij

met haar eerste zachtheid.

 

Toch bijt de kou in ons hart

wanneer een stel kille ogen

in een emotieloos gelaat

zonder woorden vertelt

dat er slechts één waarheid bestaat

van meedogenloos geweld.

 

Ik wens een glimlach

op elk gelaat

dat deze gruwel

weerstaat.

 

Blowing in the wind

 

Ze wiegen goud-wit in de late zomerzon,

aangemoedigd door een frisse bries

die koelte brengt in het hoofd,

verhit door te veel gepieker

over zorgen

van vandaag en morgen

 

 

Ze wuiven gedachten weg

die niet meer nodig zijn,

heen en weer,

halmen in het ritme van de wind

die het onbehagen sust…

ruisende, ritselende avondrust

 

Bingo!

 

De micro gaat neer,   

een trillende arm toont een volle kaart,                                                                                       

applaus,                                                                                                                                                  

kinderlijke verrukking!

 

Papieren bloemen uit het knutselatelier                                                                                            

als trofee                                                                                                                               

worden trots getoond,                                                                                                                 

een verliezer pruilt .   

 

Aftocht in slow motion                                                                                                                          

iedereen moet mee,                                                                                                                                 

schuifelend,  wankel,  een kwieke enkeling                                                                                                                       

duwt een rolstoel naar het souper.

 

Boterham zonder korst met boterhamworst,                                                                                      

de koffie is slap, de kaas zonder smaak,                                                                                               

de naam van dat andere beleg                                                                                                            

is weg.

 

Bedtijd, niet voor iedereen,                                                                                                                   

zij die bleven kijken nog even                                                                                                                  

naar het grote scherm                                                                                                                               

maar er valt niks te zien .                                                                                                                       

 

Geduldig wacht de nacht                                                                                                                      

met mooie dromen die niet vergeten zijn……                                                                                       

Misschien weet jij morgen wie ik ben                                                                                                   

zodat ik jou weer herken.

  

Alleen nog dingen

 

Woorden smelten als sneeuw voor de zon,

sijpelen naar een ondergronds verleden

waar ze verdampen tot een mistige herinnering.

 

Hun wereld krimpt

tot er alleen nog ‘dingen’ overblijven

die alles en niets vertellen.

 

Wanneer ook de dingen verdwijnen,

rest alleen nog

STILTE

 

 

Een verblindende schoonheid

danst door het bos van haar dromen.

Ze werpt een blik in de glinsterende waterspiegel ;

bloedmooi weet ze zich, aantrekkelijk, onweerstaanbaar.

Verrukkelijke wezens eten uit haar hand,

de fraaiste landschappen koesteren zich in haar zonnestralen,

Eeden… een verleidelijk kuuroord.

Toch kan ze meedogenloos toeslaan,

hard en kil

als men zich vergrijpt

aan haar wil,

wanneer haar innerlijke woede uitbarst

en het licht dooft

op haar verwoestende pad

omdat men voor haar

niet genoeg liefde had!

 

 

Dipje

 

Allerzielen onder een dichtgeplakte donkergrijze hemel, een druilerige regen die afwisselt met een fikse bui…. het lijkt al avond terwijl de dag net begonnen is.

Alles is nat en zompig en ruikt naar muf in een tuin die er troosteloos bij ligt, met planten die plots hun trotse groene blaren hebben ingeruild  voor bruine, slappe tot slijmerige slierten  die uitgeteld over de bloempotrand hangen.

Zo’n dag als deze creëert de ideale voorwaarden om je humeurknop  naar de stand ‘somber’ te draaien , zonder dat daar een échte reden voor is.

Men mag toch eens een moment ongegrond humeurig zijn!  

Maar wat doe je met zo’n dag?

De verkwikkende (natte) ochtendwandeling is al achter de rug en mijn viervoetige vrienden hebben een houding in de zetel aangenomen waaruit duidelijk blijkt dat het baasje dit vandaag niet meer moet herhalen…!

Mentale verveling dringt zich wat op…alhoewel er binnen klusjes genoeg op te knappen zijn of uitgestelde voornemens die eindelijk kunnen ingevuld worden…… 

Maar de goesting ontbreekt, net als de zon die vandaag ook geen ‘goesting’ heeft.

Aandachtig luister ik naar het weerbericht….. en ja; het wordt ‘geen weer’ vandaag!

Toch maar die klussen aanpakken dan?

Terwijl ik mijn wat neerslachtige bui probeer weg te schrijven, merk ik dat zelfs de meest gesofisticeerde weercomputers zich kunnen vergissen want een steeds breder wordende blauwe strook laat de hemelse spotlight toe enig licht te brengen in de duisternis en automatisch springt mijn humeurknop een standje hoger…..

De binnenhuisklussen zullen voor een andere keer zijn!

 

Frivole Februari,

 

Flirtend met meneer Winter en knipogend naar de nog afwezige juffrouw Lente,

Vriend van Valentijn,

Soms uitdagend met een koude-opstoot en een laagje krakend wit  waar liefhebbers vruchteloos naar uitkeken en wat zwarte-sneeuw-kijkers reduceren tot smerige smurrie en rijbaanchaos.

Kort en Krachtig; voor hetzelfde loon worden de maandeindjes al enkele dagen vroeger aan elkaar geknoopt…

De (voorjaars)redding is nabij!

 

 

JANUARY BLUES……

 

And so this was Christmas and Happy New Year….. De Nortman ontluisterd,  lampionnen en lichtslingers gedoofd,  het feestmenu verteerd,  wensen uitgesproken,  goede voornemens bijna vergeten,  de kadootjes uitgedeeld, sommige kregen al een tweedehands bestemming…

Kerst- en feestdagenhaters ademen opgelucht,

‘those who love it’ kijken wat triestig tegen een kale maand aan…

Toch steken enkele lentebloeiers (te vroeg) de kop op terwijl er nog ergens een overjaars  viooltje kleurt  en de winterse helleborus in volle glorie  pronkt……

Elk zonnig intermezzo doet al dagdromen van het verre voorjaar….

 

Ochtend in de stad

Ik hou  van de stad in de ochtend, 

wanneer de straten nog fris naar de kilte van de morgen ruiken,  de mensen nog schaars zijn,

 de winkels hun deuren nog even gesloten houden  maar de vroege-vogel-terrasjes al uitnodigen tot een kopje koffie….

Jacques Dutronc zingt een aangepast deuntje in mijn hoofd: La ville s’éveille….plus tard que 5 heures  mais  ICI ce n’ est pas PARIS...

(alhoewel er 2 filialen erg dicht bij elkaar gevestigd zijn in mijn geboortestad). Ik laat de langzaam toenemende bedrijvigheid rustig op me afkomen   zonder er aan deel te nemen…..  alleen observeren hoe de dag op gang komt….. 

Niet te vlug…… want ik hou van de ochtend in de stad.

 

 

Zomertijd

 

Een zwangere regenlucht hangt grij(n)zend  boven onze ochtendwandeling  die ik , slaapdronken na een véél te korte zomeruurnacht, afwerk terwijl mijn wandelgenootjes ,  nietsvermoedend en deze keer veel enthousiaster dan hun baasje,  vrolijk voor me uit huppelen. 

Ondertussen lijkt het water van de weergodin gebroken en de eerste druppels schudden we verder wakker  terwijl het belonende kopje koffie nu stapvoets dichterbij komt….

‘Leve het zomeruur’….

Tijdens de eerstvolgende terrasjesavond zal ik er klaarwakker en dankbaar op klinken!

 

Herfstspinsels

Eikenbladrood, pompoenoranje en verguld geel,
doorspekt met koppig groen van blaadjes die nog niet willen verkleuren En geuren
van geheimzinnige zwammen die her en der opschieten
tussen een aandikkend bladertapijt dat opdwarrelt
bij elke nukkige bui die van humeur wisselt met een wolkig zonnetje... Somber, grijs, grauw,
kleuren waar ik niet van hou...
Maar in de periode
waarin de doden
ongeduldig wachten op bezoek,
zorgen ze voor een wat mistig mysterieuze sfeer...
en verlangen naar huiselijke knusheid
met de geur van versgebakken pannenkoeken
en zin om weg te kruipen in een goed boek....
Halloween is nabij
en maakt droevig blij....