Spannend sporen

Het is zoeken naar een plaatsje in de overvolle trein. Na consultatie van een derde wagon lukt het net.

Ik merk dat ik één van de drie blanke passagiers ben tussen een zeer bont gezelschap van diverse origine en ik voel me wat de vreemde (witte) eend in de bijt maar ook een beetje op reis in het buitenland…. Ik spoor dan ook vanop ‘de parking ’ naar A, die tenslotte een wereldstad is!

De ebbenhouten man naast mij ruikt duidelijk naar alcohol die niet afkomstig is van zijn aftershave; getuige daarvan het bierblikje in zijn rechterhand. Hij kijkt bijzonder nors maar goed, iedereen heeft wel eens een mindere dag.                                                                                               Links zit een Aziatisch ogend meisje, druk in gesprek met haar vriendin aan de overkant die, ondanks de overbevolking in de wagon en het feit dat ze verre van obees is, ruim twee zitjes bezet. Daarnaast twee (vermoedelijk) Roma meisjes, eveneens druk kwebbelend met zijn vieren (hun 2  mobieltjes kwebbelen mee). Als bleekscheet snap ik geen snars van hun taaltje maar het is duidelijk dat ze zich kostelijk amuseren met het becommentariëren van hun kortstondige medereizigers.                                                                                                                             Verder is onze wagon gevuld met passagiers waarvan de origine niet direct duidelijk is. Allen lijken rustig hun eindbestemming af te wachten.

Plots vindt de geurige man naast me het nodig om me te waarschuwen voor de Roma meisjes aan de overkant. In perfect frans vertelt hij me dat de jongedames dievegges zijn en dat ik maar beter goed op mijn handtas kan letten.                                                                                           Ik ben een beetje ondersteboven, zeg hem dat ik altijd op mijn hoede ben en geef aan de meisjes een teken dat ze zich geen zorgen hoeven te maken.                                                                           Eén van hen reageert, eveneens in perfect frans, bijzonder heftig, overbluft haar verbale belager in goor taalgebruik, noemt hem een vrouwonvriendelijke racist en weet van geen ophouden in haar verwijtende reactie.                                                                                                                De man in kwestie sputtert nog wat tegen maar delft het onderspit terwijl de furie onvermoeid doordraaft.                                                                                                                               We naderen het eindstation maar de tirade gaat verder. Een jongeman uit een andere wagon doorkruist de onze op weg naar de uitgang. Mijn buurman grijpt zijn kans op steun en spreekt hem aan: “Ce sont des voleuses!”. Waarop de passant reageert: “Je sais, je les connais!”

Ik weet niet meer wiens kant ik moet kiezen en besluit discreet en neutraal te blijven. Buurman waarschuwt mij nogmaals voor het mogelijke ontvreemden van mijn bezit wanneer ik uitstap.                                                                                                                                                              Gedurende de behoorlijk lange af te leggen afstand  tussen het perron en de uitgang van het prachtige station in A, blijven de Roma meisjes zich uitdagend gedragen tegenover de Afro man.

Wie heeft gelijk? Geen idee maar het was beslist een interessante multiculturele treinrit!

Vrijheid heeft een code

Het frêle vrouwtje dat langzaam voort schuifelt achter haar vierwielige steunverlener, was altijd al een dame die gezien mocht worden; tot in de puntjes verzorgd, de fantasiejuweeltjes afgestemd op de outfit, de haren netjes gekapt, een vleugje parfum om het af te maken.

Met haar 89 lentes vraagt ze zich af wat ze hier doet bij al die ‘oude’ mensen. Teleurgesteld zit ze aan het ontbijt, terwijl haar tafelgenoten haar met lege ogen en in complete stilte aanstaren. Ze vraagt of er geen muziek aan kan om het ongemakkelijke zwijgen te doorbreken maar er wordt geen gevolg gegeven aan haar verzoek. Ze proeft amper van haar voorgesmeerde boterham zonder korstje en wil zo gauw mogelijk terug naar haar veel te kleine kamertje, waar ze op haar eigen radio naar de lokale seniorenzender kan luisteren. Zo voelt het toch nog een beetje als thuis, terwijl ze geduldig wacht op het bezoek dat straks zal komen. Dan ontsnapt ze even uit haar gevangenis want de code van de buitenwereld kan ze zelf niet meer onthouden.

Ze praat honderduit over de ditjes en datjes die zich afspelen in haar gekrompen wereld , nét dezelfde als de vorige keer….en de keer daarvoor.

Ze geniet van het drankje en het gezelschap op het tuinterras en kijkt al uit naar het volgende bezoek.

Telkens opnieuw gelooft ze dat het weer goed komt, dat ze terug kan naar haar eigen stekje….als ze nog even doorbijt.

Regelroes

Is er leven op Pluto? Kan je dansen op de maan? Is er een plaats tussen de sterren waar je heen kan gaan?

Welkom in het land van Belgadia, welkom in het Aards Paradijs!                                                          Nee, geen plagiaat van Het Goede Doel of van Clouseau…het land van Swentibold ligt ver achter ons.

Welkom dus in de ideale wereld van Belgadia, waar niks mag en alles moet en waar iedereen fit en gedisciplineerd is en geniet van het luxeleven dat volledig wordt uitgestippeld in de hogere regionen van deze haast perfecte maatschappij.

Gezondheid is uiteraard prioritair! Elke landgenoot is dan ook volledig rook-, alcohol- en frisdrankvrij. In restaurants worden exquise gerechten geserveerd; vet-, zout- en suikerarm en zonder gluten of andere onhebbelijkheden, vergezeld van het zuiverste kraantjeswater dat bovendien gratis wordt aangeboden.                                            

Door het elimineren van elke schadelijke schakel uit het voedingspatroon, wordt in één klap ook het tekort aan tandartsen en huisdokters opgelost; dezen kunnen zo goed als overbodig zijn in een gemeenschap met individuen die blaken van gezondheid en daarbij horende werklust….wat meteen ook de burn-outs uitschakelt en zorgt voor een grotere capaciteit op de werkvloer!

Bovendien is iedereen hier beleefd, empathisch en zeer woke! Geen bouwvakker die er nog aan denkt om op een zonnige zomerdag te fluiten naar een elegante, kortgerokte jongedame; zoiets is voltooid verleden tijd, tot spijt van wie ’t benijdt.                            Geen mens ook die het nog in zijn hoofd zal halen om , verkleed als zwarte knecht van de grote kindervriend, snoep uit te delen aan argeloze kleintjes….ongelooflijk toch wat er in het verleden werd getolereerd!                                                                                            De geschiedenis wordt trouwens in keurig taalgebruik herschreven; alle lelijkheden worden eruit gehaald zodat de lezers met een frisse blik naar de toekomst kunnen kijken!

Wat ook zo fijn is; het volk dat hier leeft, hoeft zich nauwelijks nog zorgen te maken want alles wordt GEREGELD ! Alles loopt dan ook gesmeerd zolang er niet buiten de lijntjes gekleurd wordt; regels zijn er om te volgen! Men hoeft daar niet te veel over na te denken; dat doet Artificiële Intelligentie wel….makkelijk toch?                                                     Er vallen wel nog wat details op te lossen maar dat komt in orde; er is vast nog ruimte voor nieuwe regeltjes.

Niks dan voordelen dus. Wie zou er niet willen wonen in zo’n land van Melk en Honing?

Dik is enorm!                                                         (Roald Dahl)

Ik weet niet of de sensitivity readers ook al een correct, niet beledigend alternatief voor ‘lelijk’ bedacht hebben. Persoonlijk vind ik ‘anders mooi’ wel deugdelijk als vervanging.

Een voorbeeld:                                                                                                                                            “Mijn vriendin  kocht een spuugandersmooie rok in de uitverkoop maar ze zal hem nooit dragen omdat ze vindt dat hij haar ‘enorm’ staat…” Klinkt veel aardiger, toch?                             Alhoewel…. spuug-? Misschien toch beter speeksel-? …. Kwijl of zever kunnen in geen geval!

Let wel op beste mannen (of beter: mensen), als jullie je vrouw/vriendin (al-dan-niet genderneutraal) een complimentje willen geven…..                                                                                  “Schat, die nieuwe jurk staat je enorm!”, zou wel eens andersmooier kunnen overkomen dan bedoeld en dat kan weer leiden (of lijden) tot enorme ambras! Stay woke dus!

Alle gekheid op een stokje; het zou goed zijn moest de Enorme Vandaele herschreven worden….met al die andersmooie praat eruit scheelt het vast een pak in volume en wordt schrijven eenvoudiger. Of we geven ons over aan artificiële intelligentie met ingebouwde gevoeligheidslezer!

We hoeven ons dus niet enorm te maken, alles komt enorm in orde!

Door al die heisa heb ik mijn Dahl uit 1992 herontdekt in de boekenkast (De vijfentwintig mooiste verhalen van); ik ga hem gretig opnieuw lezen… but l’ll stay woke!!

Het Product der Onbekenden

Ondanks mijn gezonde levensstijl en de dagelijkse inname van het cholesterolverlagende drankje ‘Danacol’, piekt mijn cholesterolpeil weer boven het toelaatbare! Maar volhouden is de boodschap en ik wil toch ook deze keer mijn wekelijkse portie Danacol in mijn winkelkarretje droppen bij de lokale supermarkt.

Ik vind het echter niet direct terug in de koelafdeling en na wat heen en weer lopen tussen de rekken, besluit ik verkoopster Zuurpruim aan te spreken die daar toevallig passeert. Ik vraag haar of ze me kan helpen bij mijn zoektocht maar ze staart me met grote, niet-begrijpende ogen aan. ” Danacol?” vraagt ze, “Daar heb ik nog nooit van gehoord! Wat is dat?” Ik leg haar uit dat het een cholesterolverlagend drankje is, doch ik heb de indruk dat ze daar al evenmin over gehoord heeft!

“Dat verkopen wij niet!” zegt ze, denkend dat daarmee de kous af is. Ik protesteer en vertel haar dat ik het product, al sinds jaar en dag, wekelijks in déze winkel aankoop.

“Nooit van gehoord,” herhaalt ze, “ dan zal ik tweedelijnshulp moeten inschakelen!” en ze beent weg, mij een beetje verbouwereerd achter latend.

Even later verschijnt ze met versterking; deze keer een vriendelijke collega en ouderot-in-het-vak. Maar ook zij schudt twijfelend het hoofd terwijl ze “Danacol…?” uitspreekt alsof het een totaal onbekend exotisch product betreft, mss net ontdekt op een onbewoond eiland. Ik druk haar op het hart dat ik het écht wél áltijd in déze winkel gekocht heb. 

Als om mij te troosten, laat ze nu bij zichzelf een lichtje branden; “Jaja, ik herinner het me vaag, het kan wel dat we dat ooit verkocht hebben maar dat is dan toch al lang geleden!”

Ik waan me even het hoofdpersonage in ‘Het huis der onbekenden’ van Jos Vandeloo maar ik slik mijn frustratie weg en besluit een alternatief drankje te kiezen.

Als ik even later ook mijn courante schoonmaakproduct niet aantref, waag ik het niet om aan wie dan ook een vraag te stellen. Eens uit de supermarkt ben ik al blij dat ik de weg naar huis nog herken….. Toch binnenkort dat boek nog ’s terug lezen!

In de ban van A                 (DeMonA)

Toen Mr. Alzheimer voor het eerst bij Mona aanklopte, had ze hem niet onmiddellijk herkend.

Na verloop van tijd begon ze hem door te krijgen en probeerde ze hem de deur te wijzen. Maar hij liet zich niet buiten zetten want hij had zich al knus genesteld in alle kamers van haar hoofd, van waaruit hij haar hele doen en laten regisseerde. 

Mona gaf zich niet zomaar gewonnen en bekampte Mr. Alzheimer met alle kracht die ze nog in zich had. Soms won ze het pleit wanneer ze zich een woord, een naam of een feit herinnerde dat eerder al lang verdwenen leek. Dat noteerde ze dan in een notaboekje:

Mona – Mr. Alzheimer: 1 – 0

….. in kribbelige hanenpoten…. haar eens zo elegante handschrift had Mr. A al gestolen……. Hij zette zijn rooftocht verder en ontfutselde ook steeds meer woorden en het vermogen om verstaanbare zinnen te formuleren voor mensen die nog niet hadden kennis gemaakt met haar ongewenste huisgenoot. De woorden die nog wél haar eigendom bleven, had hij goed verstopt in het kleinste en donkerste kamertje van haar geheugen, waar ze door elkaar kroelden en botsten wanneer ze om het eerst naar buiten wilden…ongeordend, buitelend over elkaar.

Er was ook nog Mevr. Opportunista, die zich liever Mevr. Mantelzorger liet noemen, maar die handig van Mr. Alzheimers diensten gebruik maakte om van zijn slachtoffer ook de aardse bezittingen afhandig te maken…ze hadden een prima deal; hij mocht haar geest roven, zij de rest en beiden konden ze haar afzonderen van de boze buitenwereld en van de steeds schaarser wordende omstaanders die het goed met haar gemeend hadden.

Maar dat was zonder Mona’s sterke wil gerekend! In een laatste min of meer heldere fase kon ze het cordon dat rond haar was opgetrokken nog één keer doorbreken om , onzeker en verward, toch een SOS te sturen naar een laatste vertrouweling.

Hulp kwam; Mevr. Opportunista werd de laan uitgestuurd en vervangen door onbaatzuchtige zorgverleners die Mona’s laatste dagen vulden met warme aandacht en oneindig veel geduld.

Maar het kwaad was geschied; ook haar laatste woordelijk bezit verdween…werd opgeslokt in een kolk van lettergrepen tot er nog slechts klanken overbleven …. en een verdwaasde angstige blik die smeekte om hulp die niemand haar nog geven kon….

Mona – Mr. Alzheimer: game over!

Poppy memories

In de koelte van de ochtendwandeling staan ze oranjerood te blozen; the poppies.

‘In Vlaamse velden’ kreeg hun naam een dramatische bloedrode bijklank maar mij brengen ze naar Brabantse, Pajotse velden….naar de zomervakanties bij mijn grootouders 

‘op den buiten’!

Ik was altijd al een buitenkind, geboren in het lichaam van een stadsmus.

Mijn pépé nam me regelmatig mee voor lange (of toen leek dat toch zo) wandelingen langs smalle veldwegeltjes, de kaki ‘ransel’ met daarin een ‘gamel’ met lekkers (beide nog daterend uit zijn legertijd – behalve het lekkers dan) op de rug. Hij vertelde over de kollebloem. Ik was gefascineerd door het karmijnrood, nog onwetend over het bedwelmende sap van de klaproos….. ‘Dokter Pulder zaait papavers’ was nog lang niet uit!

Ze wiegden elegant in gezelschap van intens blauwe korenbloemen; de mooiste bloem uit het veld, vond pépé.

Hij plukte een korenaar en wees me hoe ik de halm tussen mijn handpalmen moest rollen om de korrels los te maken om ze daarna in mijn mond te proppen. “Lekker hé”, vroeg hij. Ik vond het een beetje ‘melig’ maar deed alsof het een delicatesse was om hem niet teleur te stellen, want hij was zo’n lieve ( in mijn ogen al ‘oude’) man….hoewel  hij toen jonger moet geweest zijn dan ik nu zelf ben….. 

We kuierden verder tot bij een vijver met prachtige witte ganzen op het domein van een kasteel (ik geloof dat mijn grootvader daar de tuinman of zo kende).

Voor mij was het alsof ik in een sprookje wandelde en ik kon daar later oeverloos over verder fantaseren (misschien doe ik dat op dit eigenste moment ook wel….)en na de vakantie kon ik dan een beetje opscheppen tegen mijn stadsvriendinnetjes!

Twee zomers geleden bezocht ik terug het dorp van mijn grootouders. Hun huis stond er nog…. Leeg…..op een klein verwilderd lapje grond dat ééns een immense speel- moes- en bloementuin had geleken…….

De weg naar de vijver van het kasteel heb ik niet teruggevonden.

Kortom.... ik moet me schuldig voelen over bijna de hele lijn.. (bijna; ik heb géén suikerverslaving en ik ben niet obees)!

Vrijdagtijd

Elke vrijdag opnieuw overvalt mij dezelfde gedachte terwijl mijn zwabber heen en weer zwiept over de keukenvloer: ‘Hoe kan het nu dat het alwéér vrijdag/poetsdag is?’ Er zijn nog andere handelingen die zich wekelijks herhalen maar de snelheid waarmee de week voorbij racete, valt mij vooral ’s vrijdags op… misschien ook wel omdat poetsen nu eenmaal niet mijn favoriete tijdverdrijf is…. Ik zie het meer als een Condicio Sine Qua Non  om het leven in huis aangenaam netjes te houden.

Maar Tempus Fugit dus , niks nieuws onder de zon, en als je een min of meer respectabele leeftijd bereikt hebt, wordt de snelheid nog opgedreven…… op zich een beetje contradictorisch toch aangezien wat meer ‘belegen’ mensen zich wat trager voortbewegen en net méér tijd nodig hebben!

Maar ook van piepjonge exemplaren hoor ik vaak dat hun drukbezette dagen aan overdreven snelheid voorbijrazen …. dat men daar nog geen gasboete voor bedacht heeft!? Bovendien dreigt er een groot tekort want er werden nooit tijdreserves aangelegd!

’t Is iets wat me altijd heeft bezig gehouden!

Zou het tó𝑐ℎ niet kunnen dat er wat hapert aan ons tijdsmechanisme? Misschien is één seconde geen seconde meer  maar 1/100^ste minder dan de seconde uit onze jeugdherinneringen? Niemand die het zou merken (behalve bij het opmeten van steeds sneller wordende snelheidsrecords), maar bij ‘gewone’ burgers zou het ontbreken van dat ietsiepietsie stukje tijd toch niet opvallen? Als je dat echter allemaal zou uitrekenen (waar ik me nu niet zal aan wagen) , dan denk ik dat onze tijd toch ferm zou inkorten… Misschien is één of andere buitenaardse kracht wel aan onze klok aan ’t prutsen!!

Of misschien denkt de lezer  van dit schrijfsel dat mijn gevoel voor tijd op hol geslagen is…. En waarschijnlijk heeft die nog gelijk ook…

Ik zal het maar bij Carpe Diem houden….dat lijkt me veiliger!