Onze straat is afgesloten

s’ morgens in de vroegte komen de machines op gang
Er wordt gewerkt aan een nieuwe omgeving
Aan een nieuwe toekomst in Rijmenam

De aannemer informeert, gemopper bij de bewoners
De aannemer stuurt bij waar mogelijk

Het verkeer neemt de omleiding en mijdt het centrum
Sluipverkeer ontstaat, de politie doet controle

De handelaar promoot maar ziet zijn omzet dalen
De dappere klant parkeert aan het Stationsplein en gaat op avontuur
Een modderbad bij regen en een woestijn bij droogte
Zijn trouw wordt beloond

In de schaduw van de Sint-Martinuskerk
Na veel graven en zwoegen zien we de ovonde contouren
De Korte Dreef komt op dreef en de Lange Dreef volgt

Kasseien en asfalt rijzen uit de zandvlakte
De afwerking kan beginnen
Nog even en de parel aan de Dijle komt opnieuw tot leven

De kracht

        Gedicht naar aanleiding van mijn huwelijk met Kavita.

        Onze-Lieve-Vrouwkerk, Bonheiden, 7 juli 2012

Steentjes gevormd door

de kracht van water.

Wolken gevormd door

de kracht van wind.

Elektriciteit gevormd door

de kracht van wolken.

Licht gevormd door

de kracht van de zon.

Warmte gevormd door

de kracht van het licht.

Liefde gevormd door

de kracht van mensen.

Alles rondom ons gevormd door

de kracht van God.

Overleden op 21 oktober 2017

Je was een diepzinnig man van weinig woorden
Zelfs de kleinste details ontgingen je niet
Streng aan de buitenkant en zacht vanbinnen

En dit alles omgeven door een onzichtbare cocon
72 jaren gevaren waarvan de laatste jaren in woelig water
Je had verdriet en pijn, oplossingen zoeken en niet kunnen vinden
Blijven zoeken en maar niet kunnen vinden
Verder blijven zoeken en nog steeds niet kunnen vinden
Proberen los te laten maar het was windstil
Je verdriet en pijn waren ondraaglijk geworden

Maar nu is het voorbij met zoeken
Je strijd is gestreden
Er is geen pijn en verdriet meer
De rust waar je zo naar verlangde is over je neergedaald
Ga maar naar het pad van het licht
Je bent verlost en vrij

Nu is het aan ons om afscheid te nemen
en te leren omgaan met het gemis en verdriet
Maar in onze gedachten zal je altijd blijven verder leven
met vallen en opstaan

Lieve echtgenoot, papa, vokke, broer, vriend, ...

Het ga je goed

Van je oudste zoon, Frank.

Opgelet, dit gedicht bevat expliciete teksten en kan
allergische reacties veroorzaken op de (a)sociale media.

Tegenwoordig vindt zowat iedereen het nodig
om zijn mening te ventileren op de (a)sociale media.
Te dik, te dun, te lang, te kort, noem maar op.
In kritiek geven zijn we wereldkampioen geworden.
Instant kritiek met één druk op de knop
als een kop slecht smakende instantkoffie.
Zelfs onze eigen Belgische steak friet wordt bedolven onder de kritiek.
Een mug wordt een olifant
terwijl de olifant in het midden van de woonkamer staat
maar niemand die hem opmerkt.

Niets is meer veilig voor de ongefundeerde instant kritiek.
Nadenken doen we niet meer, onze mening staat onmiddellijk klaar.
De beste schippers staan immers aan wal.
Gekrenkte ego’s misbruiken reviews over hotels, restaurants, enz.
O wat trapt het gekrenkte ego toch zo graag na maar slaat de bal helemaal mis.
Zelfs onze huisdieren zij niet meer veilig.
Bobby begrijpt al deze heisa niet, zijn zere poot werd toch goed verzorgd.

Een open geest heeft plaats gemaakt voor polarisatie.
Vriendschap heeft plaats gemaakt voor individualisme.
Een groepsfoto heeft plaats gemaakt voor een selfie.
En hulpvaardigheid heeft plaats gemaakt voor egoïsme.
Eerste hulp heeft plaats gemaakt voor vluchtmisdrijf.

De slinger is helemaal doorgeslagen.
Zwarte Piet mag niet meer zwart zijn.
Sinterklaas is na honderden jaren plots een racist geworden.
Het grote kinderfeest wordt verpest door betogers,
waardoor zelf onze kinderen worden getroffen deze doorgeslagen slinger.

Ons eigen “ik” staat in het middelpunt van de belangstelling.
O wat vinden we ons zelf toch zó belangrijk.
Eindeloze discussies over problemen die geen problemen zijn.
Met zijn allen verdedigen we fanatiek onze mening,
of dat denken we toch tenminste.
Onze mening wordt misvormd door buitenlandse internettrollen,
maar dit hebben we niet door.
We maken nu zelf ons eigen fake nieuws met fake problemen.
Hoe is het toch zo ver kunnen komen?
En de onzichtbare Koning? Die lacht zich in zijn vuistje.

Een vogel fluit zijn mooiste deuntje maar “ik” heeft enkel nog oog voor zijn smartphone.
Zou er al een nieuw berichtje verschenen zijn?
Zodat we instant kunnen bevredigd worden in onze nieuwsverslaving.

Wat verlang ik naar de goede oude tijd zonder e-mails, smartphone, sociale media, ...
Brieven schrijven koste tenminste nog tijd, moeite en een postzegel.
Dan had je de tijd om eerst nog eens goed na te denken voordat je je mening ventileerde.
Moest mijn grootvader, oud-strijder uit wereldoorlog II,
voor één dag terug op deze wereld kunnen komen
zou hij zich afvragen waar wij in hemelsnaam mee bezig zijn.