Verlaten zandweg
Eenzaam kronkelt de zandweg
doorheen de heide.
De stilte doet ons luisteren.
Een kleine schildpad ritselt
tussen de plantjes.
Ontsnapt uit iemands achtertuin?
Op weg naar?
De wereld is nu zijn speelterrein.
Wreed en vol gevaren.
Een adder heeft hem in de gaten
terwijl hij zijn schildje droogt.
De zon schijnt, alles is mogelijk.
Vrijheid lonkt,
leven wacht geduldig
op de herontdekking,
ditmaal zonder baasje.
Vrijheid lonkt,
leven wacht geduldig.
Het is een kleurenpalet in alle tinten paars,
een schilderij waar je vrij in kunt wandelen
tussen fladderende vlinders.
De heide in Rijmenam-Bonheiden.
Fluitende vogels in een variatie van toon en kleur. Het is poëzie.
Het inspireert tot tekenen, schilderen of dichten:
Adem diep de gezonde lucht in en wordt
helemaal zen in de heide in Rijmenam-Bonheiden.
Werken
Wonen
Wandelen.
Bossen
Bomen
Branden.
Hout
Handtastelijk
Hinderlijk.
Zwijgen
Zweeg
Gezwegen.
Verdwenen in het niets.
Vrede in hart
Vrede in hart
Energie op positief
Dat wens ik jullie
Kijken naar lichtjes in de kerstboom.
Eenvoud, eenvoudig zijn
wens ik jullie.
Warmte voelen in koude dagen.
Een deken om je heen slaan
charme omarmen.
Eenvoud, eenvoudig zijn
wens ik jullie in 2019
Een jaar dat zich toont in vreugde op wintersokjes.
Nog geen sneeuwvlokjes om alles te verzachten?
Laat ons zingen: “Let it snow, let it snow!”.
Op weg naar vrijheid
het geluid van een eekhoorn
deed mij opkijken
naar de tak waarop het sprong
meesterlijke acrobaat
mama merel zit
op haar nest na liefdesdans
vijf blauwe eitjes
geduldige toewijding
beschermend en liefdevol
wachten op het wonder
totdat bekjes luid krijsen
snel vliegt papa
met lekker voedsel voor kroost
hongerig vol ongeduld
bittere strijd voor
broers en zussen vechten alom
aandacht van mama
sterkste blijven in leven
voortbouwen op hun ouders.
Gebed voor alles wat leeft
Mogen vogels hun geluk
tegemoet vliegen en niet hun
dood vinden tegen een raam.
Mogen oesters zich openen,
hun schoonheid laten zien
en zich niet sluiten uit angst.
Mogen mensen hun eigen weg
bewandelen en niet slaafs
andermans voetsporen volgen.
Zorgen voor een ander
Zorgen voor een ander,
is eerst zorgen voor jezelf.
Praten met een ander,
is eerst in dialoog treden met jezelf.
Zoeken voor een ander,
is eerst eigen problemen op te lossen.
Strijden voor een ander,
is eerst je eigen oorlogen overwinnen.
Vechten voor een ander,
is eerst alle wapens neerleggen.
Koesteren voor een ander,
is eerst van jezelf houden.
Leven voor een ander,
is eerst jouw eigen wereld uitbouwen.
Het web
Een spinnenweb,
ooit al naar gekeken?
Al die draden,
Kriskras door elkaar,
toch is het geen chaos.
Als je dichter kijkt,
wordt een geordend geheel zichtbaar,
waar de achtpotige zijn prooi kan in verstikken.
Een prooi die nietsvermoedend
in de val loopt,
een val zo mooi geweven.
Oh, Groene specht
Oh, groene specht,
hoe vaak ben al je al niet opgeschrikt
klinkt je schrille schreeuw bij naderend gevaar,
telkens opnieuw en opnieuw
is er soms een kwade ekster in de buurt?,
die niet terugdeinst om jou te verjagen.
Zou de muziek van een harp je verstoorde rust
weer in harmonie kunnen brengen?
Bijen zoemen
Bijen zoemen zacht hun lentelied,
weggegooide lelies vergaan in het riet,
maar nieuw leven loert,
piepkleine eendjes zwemmen
als gele wolkjes in zigzag om
de bezorgde moeder eend.
Wat brengt de toekomst?
Zullen ze alle gevaren trotseren,
worden ze groot en sterk in verder leven?
Nu knopjes stil ontluiken
krokussen ontspruiten,
een warmere zon ons naar buiten lokt.
Nu het gras weer groeit
en niet wil gemaaid worden
alsof dat zeer doet, toch een beetje.
Zo kunnen we de zomer inglijden,
met de speelsheid van lammeren in de wei,
maar het verleden blijft soms hangen,
zachtjes, zoals lijm aan papier.
De sneeuw smelt langzaam
ontluiken druppelsgewijs
parels van liefde
De Reeën
Wie wordt er niet bewogen,
door de zachte blik van reetjes,
zo schuw, maar och zo sierlijk
in de tuin? Wanhopig zoeken ze
naar een plek die leidt naar vrijheid,
terug het bos in waar ze
thuishoren.
Al wordt hun gebied voortdurend kleiner,
worden bomen alsmaar meer gekapt.
En telkens, als ze langskomen
ben ik gerust gesteld: ze zijn er nog.
Ze vechten om te overleven in een wereld,
waar zij steeds minder ruimte mogen innemen. Toch hebben ze vrienden onder de mensen die de dieren waarderen en niet afschieten,
die ze de ruimte bieden en ze vrij laten paraderen.
Ze worden er met liefde en ontroering
bekeken en in alle rust mogen ze de
weg terug vinden, waar ze
kunnen zijn wie ze zijn, zonder
gevaar te lopen, zonder te worden
opgejaagd, maar als
een deel van ons milieu,
meer zelfs, zoek de ree binnen in ons.
Haar elegantie, haar lenigheid en kracht,
haar blik die je recht aankijkt,
nieuwsgierig, maar ook een beetje bang,
26
niet goed wetend hoe, maar uiteindelijk
waagt ze de sprong over de heg
en geniet ze van de vrijheid.
Laten we hopen dat de reeën niet
zullen verdwijnen uit de bossen van
Bonheiden- Rijmenam.
Rust, rust, rust…
Ik vertraag al!
Rust: alleen dit woord zien maakt al dat ik vertraag,
een pas terug neem uit de alledaagse drukte,
de tijd neem om de omgeving te verkennen,
een kopje thee drink en geduldig afwacht
totdat de oplossing voor een probleem
zich laat zien.
In gedachten overloop ik
mijn opties met breeddenkende visie,
stuur ik een glimlach de wereld in,
hopend dat iemand anders blij wordt
bij een leven dat net iets minder zwaar lijkt,
nu ik een stapje terugzet.
Teveel emoties?
Teveel emoties?
Laat ze wegvoeren langs het water
de diepte in.
Wandel langs de Dijle,
zeg goedendag tegen de ooievaars
die je daar ontmoet.
Groet de ochtendzon,
bewonder de paarden in de weiden.
Hoe prachtig hun draf en galop!
Ga naar het bezinningscentrum
adem liefde in en ook uit,
verbind je met al wat is